„Świat nade mną łzy ronił,

któż widział młodość trwonić,

marnować ewangeliczne talenty,

Wszędzie można być świętym.

Moje oddanie nazwano ślepą dziewczęcą pomyłką,

jakobyś Ty Bóg nie był wat posiąść mnie, domek z kart” ( Autor nieznany)

Taki wiersz przyszło mi kiedyś recytować, gdy byłam w szkole podstawowej. Potem, w liceum ogólnokształcącym, miałam już zeszyt z moimi wierszami. Zapamiętałam jedynie coś z jednego wiersza:

Będziesz miała cierpień nie mało.

Bo kochasz Boga tak jak przystało.

Skończysz studia.

Pójdziesz gdzie…

Tam, gdzie Bóg Cię widzieć chce.

Mój zeszyt  z wierszami chciała zobaczyć p. dyrektor, ucząca naszą klasę języka polskiego.  Spełniłam jej polecenie – zeszyt przyniosłam.  Ale nie wrócił do mnie.

Dlaczego? Nie wiem. Wiem, że  nie było jej łatwo ze mną: Ona popierająca komunę, a ja  autorka  wierszy  o Panu Bogu. Mimo, że byłam o kilka razy częściej pytaną przez nią  na lekcjach w porównaniu z moimi kolegami  i koleżankami, to wysłałam jej życzenia po skończeniu studiów teologicznych na ATK i uwieńczeniu ich tytułem magistra. I sprawiłam jej wielką radość, o czym dowiedziałam się, gdy zostałam zatrudniona jako nauczycielka języka niemieckiego w tymże samym liceum ogólnokształcącym, w którym byłam uczennicą.

Po jakimś czasie miałam sen, że idę ze swoimi wierszami do Biblioteki Narodowej. Zaczęłam więc pisać. I tak się stało, że wydałam Zbiorek poezji.

To wszystko na chwałę Bogu.

Od strony ludzkiej nie ma powołania ważniejszego i szlachetniejszego niż powołanie mężczyzny i kobiety do współpracy z Bogiem jako źródłem życia. Szczególnie nam kobietom Pan powierza nie tylko dom, ale i rodzinę. Rodzina jest Bożą wspólnotą, ponieważ pochodzi od Boga. Jak wszystko, co cenne domaga się często wytrwałości, ofiar, cierpliwości i zaufania.

Podczas przyjęcia weselnego w Kanie Galilejskiej  zabrakło w pewnym momencie wina. I w niejednym małżeństwie może się  komuś wydawać, że nie ma już miłości. Są to sytuacje, w których potrzebujemy obecności Pana. Nie wolno małżonkom ulegać pokusie rozbicia rodziny.

Bowiem w istocie zawarcie chrześcijańskiego małżeństwa oznacza włączenie Jezusa w ludzką miłość. Gdzie nie ma Jezusa, tam nie ma błogosławieństwa Bożego, nie ma zbawienia. 
W Kanie Galilejskiej Maryja powiedziała Jezusowi: „Nie mają już wina”(J 2,1-12). Była to prośba matki do swego Syna o interwencję, połączona z pewnością jej wysłuchania. Jezus odpowiedział po pewnej chwili: „Cóż możemy zrobić, ty i ja, niewiasto? Następnie dodał: „Z drugiej strony nie nadeszła jeszcze moja godzina”. Wydawało się, że na tym będzie koniec wymiany zdań. Maryja nie odeszła, stała koło Niego w milczeniu. Czekała. Po pewnej chwili Jezus utkwił wzrok Maryi i uśmiechnął się serdecznie, wyrażając w ten sposób „tak”swej matce. Maryja zawołała służących i poprosiła, żeby się oddali do Jego dyspozycji. I oddaliła się.

Jezus mógł sam to uczynić. Chciał jednak, by Maryja poprosiła Go w modlitwie, żebyśmy przygotowali stągwie i wodę, i żeby słudzy oddali się do dyspozycji.

W sprawach Bożych związanych z pożytkiem ludzi  mamy do  wykorzystywania wszystkie możliwe środki:

• Ludzkie, takie jak inteligencja, inicjatywy i pomoc materialna.
• Boże, do których należy łaska.

Wszystkie środki Boże sprowadzają się do modlitwy i podtrzymującej ją wiary.

Modlitwa składa w nasze ręce wszechmoc Bożą, ale muszą to być ręce, które nie boją się zarówno wysiłku, potu i ran w pracy naznaczonej ciężarem ludzkich ograniczeń, ludzkiej słabości, jaki i  złośliwej obecności Nieprzyjaciela Boga.

CHODZI O GODNOŚĆ

„Niech święci cieszą się w chwale,
Niech się weselą przy uczcie niebieskiej.”

Cenny jest człowiek dla Boga. Jesteśmy Jego dziećmi słabymi przez grzech pierworodny. Dlatego Pan postanowił  nam pomóc, podźwignąć nas. Potrzebujemy ratunku, bo  oto  wysoko postawieni chcą, by nie zabijać zwierząt, by hołd oddawać zwierzętom.

Czy rzeczywiście nie jesteśmy godni być panami świata, skoro Bóg chciał: Panujcie, rządźcie światem.

Ci ludzie, którzy są w błędzie, patrzą, gdzie jest wizja, jak małpy rządzą światem, a ludzie siedzą w klatkach, i mówią: czemu nie… Tacy zagubieni we własnych pomysłach.

Porządek w świecie ustala Bóg, a nie  weganka.  Nie można deptać wolności, danej nam od Boga.  Nikt pieczęci nie mógł otworzyć- tylko Ten, który jest Człowiekiem nie tylko Bogiem. Szanujmy więc  siebie, szanujmy człowieka i siebie nawzajem.

Bóg uczynił naszą godność wielką. Kto złamie pieczęci księgi i księgę otworzy?
Bardzo ważna była ta księga. I była otworzona. Dopiero Człowiek Bóg- Baranek Człowiek zabity tego dokonał. Człowieczeństwo niebotyczne.
Dokonał tego, bo ma rogi i oczy – symbol władzy i wiedzy. Pełną wiedzę i absolutną władzę, stąd jego moc jest ponad wszystko.

Zatem, gdy roztropnie trzymamy się z tym wszechpotężnym Bogiem, to potęgi runą ale nie my.
Z Nim- z Bogiem zwyciężymy, śmierć nas nie pokona. Chrystus pokonał śmierć i jest to zwycięstwo także dla nas.

Zatem, gdy roztropnie trzymamy się Boga, coraz głębiej zakorzeniamy się w Nim, i coraz bardziej  cenna jest dla nas wiara i łaska, gdyż wpływają na to, co znajdują w naszej osobowości. Jeśli jesteśmy jak drewno,  wolne od  sęków, Pan swoim światłem i łaską może tworzyć z nas rzeźbę coraz bardziej podobną do modelu Jezusa i czynić z nas narzędzia łaski dla osób spotkanych w życiu. O naszym wieku nie decydują lata, lecz ludzka i duchowa dojrzałość, którą osiągamy z Bożą pomocą.

Wiara  ma wpływ na naszą inteligencję, wspomaga ją  nie tylko w dojrzałym, ale  i bardziej obiektywnym ocenianiu rzeczywistości. Łaska zaś jest pomocna dla woli, wspiera ją bowiem we właściwym postępowaniu i panowaniu nad nieuporządkowanymi poruszeniami zmysłów i serca oraz w kierowaniu ich do Boga i do służenia bliźnim.

Zatem nasz dobry Bóg jest naszą pomocą, jest we wszystkim, a pokornych wieńczy zwycięstwem.