Obaj święci rozumieli, co było misją Jezusa.
Danie świadectwa Prawdzie: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie” (J 18, 37), wypełnienie woli Ojca: „Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który mnie postał, i wypełnić jego dzieło” (J 4, 34).

Być jak Jezus
Mamy być jak Jezus. Zawsze wolni, co nie oznacza samowoli, egoistycznych działań, wykorzystywania, oszukiwania ludzi, ustanawiania na tym świecie praw niezgodnych z Bożym prawem. Nie na tym polega prawdziwa wolność.

Z prawdziwą wolnoscią łączy się modlitwa. O co modlili się święci, np. św. Franciszek z Asyżu? Franciszek po prostu prosił Boga o wolność. O to, by Bóg uzdolnił jego własną wolę do tego, by pragnął tylko tego, czego pragnie Bóg, czyli prosił o uwolnienie od wszystkiego, co przeszkadza w chceniu tego, co Boże. „Wszechmogący, wiekuisty, sprawiedliwy i miłosierny Boże, daj nam nędznym czynić dla Ciebie to, o czym wiemy, że tego chcesz i chcieć zawsze tego, co się Tobie podoba, abyśmy wewnętrznie oczyszczeni, wewnętrznie oświeceni i rozpaleni ogniem Ducha Świętego, mogli iść śladami Syna twego, Pana naszego Jezusa Chrystusa, i dojść do Ciebie, Najwyższy jedynie dzięki twej łasce, który żyjesz i królujesz, i odbierasz hołd w doskonałej Trójcy i prostej Jedności, Bóg wszechmogący przez wszystkie wieki wieków. Amen”.

Wolność jest z następujących powodów: chcieć tylko tego, czego chce Bóg. Albo niczego już nie chcieć, ale – by poprzez bycie wolnym od chcenia – sam Bóg chciał w człowieku. I rzeczywiście doświadczył wolności! Jego ubóstwo to zarówno świadectwo wolności, jak i droga i zapewnienie wolności. Jego nawoływanie do ubóstwa było po to, żeby bracia byli wolni, by wola Ojca wobec nich mogła się w nich spełnić. Krótko mówiąc: Jeśli nie jesteśmy wolni, nie możemy wypełnić woli Ojca!

Co się stanie, gdy każdy człowiek przyjmie do swojego serca Chrystusa i będzie Mu wierny we wszystkich sytuacjach, wypełniając wolę Bożą, żyjąc Bożym Słowem, zachowując Boże przykazania, w tym przykazanie: Nie zabijaj, co oznacza szanuj zdrowie i życie bliźniego, czyli broń życia od poczęcia do naturalnej śmierci... ?
Stanie się to, że nie będzie żadnych wojen na świecie, żadnych stanów wojennych, żadnych aborcji i dzieciobójstw w procedurze in vitro, żadnych kłótni w sejmie.

Dlaczego tyle mówi sie o demokracji zamiast o Panu Bogu, o Jego obecności, o tym, że jesteśmy Jego stworzeniami i należymy do Niego. Z Jego pomocą mamy wiecej niz potrzebujemy.

Dlaczego się o Nim nie mówi więcej niż o demokracji, pod przykrywką której dochodzi do potwornych zbrodni w procedurze aborcji i in vitro, jak również dochodzi do fałszowania rzeczywistosci, ukrywania prawdy o in vitro, m.in. o tym ile ludzi zabija się w tej procedurze. Przy czym odchylenia od normy narzuca sie ludziom jako wzorzec i traktuje jako postęp w sprawach obyczajowych.

Świat dąży do niszczenia wszelkich wartosci moralnych na rzecz tego, co światowe, nie mające nic wspólnego z prawdą i dobrem. I tak n.p. mordowanie dzieci w procedurze aborcji i in vitro, prowadzi do następnych wojen na świecie. I potem tacy ludzie stawiają pytanie: gdzie jest Bóg? I myślą, źe Boga nie ma, zamiast Go szukać, uświadomić sobie, że Bóg jest bardziej niż oni.

Dlaczego tak krzykliwy stał się świat, ktory pod przykrywką mowy nienawiści chce wyciszyć mądrych ludzi, aby demoralizować dzieci i młodzież? Milczenie jest złotem, ale w pewnych sytuacjach, gdzie potrzeba piętnować zło, milczenie jest tchórzostwem.

Trzeba nam wiedzieć, że wszelkie zniewolenia wypływają z braku właściwej relacji z Bogiem. "W dużej mierze sami jesteśmy winni naszemu zniewoleniu, gdy ze strachu albo dla wygodnictwa akceptujemy zło, a nawet głosujemy na mechanizm jego działania. Jeśli z wygodnictwa czy lęku poprzemy mechanizm działania zła, nie mamy wtedy prawa tego zła piętnować, bo my sami stajemy się jego twórcami i pomagamy je zalegalizować"(błogoslawiony ks. Jerzy Popiełuszko).

Ci ludzie, ktorzy są tak bardzo zagubieni, że podejmują złe decyzje, kiedyś odejdą, ale może im pomóc w nawróceniu się przykład wierzącego kolegi czy znajomego. Mam tu na myśli także tych, których spotkałam w życiu w okresie stanu wojennego i nie tylko. Różne doświadczenia, takze i to, gdy  ZOMO z pałkami i gazem  zrobiło łapankę na  nas - ludzi wychodzących z Kościoła w Warszawie, po Mszy świętej za ojczyznę, podczas której ks. Jerzy Popiełuszko głosił kazanie. Kazanie bardzo długie, interesujące i budujące. Byłam jedną z wychodzących wówczas ze Mszy świętej za ojczyznę. Dobrze pamietam, jak zostaliśmy otoczeni przez ZOMO, które w mgnieniu oka robiło z ludźmi, co chciało, używając  pałek i gazu, tak że było aż biało od gazu, a  złapanych ludzi wleczono do samochodów ( "suk"), których było pełno pod kościołem.

ZOMO wpychało ludzi do samochodów, zwanych "sukami", używając do tego pyty i gazu,  poruszając   się  przy tym bardzo szybko, zwinnie.

 Nie da się opisać całego tego wydarzenia: Napadu  ZOMO z gazem i pałkami   na bezbronnych   ludzi. Byłam wówczas z kolegą ze studiów z Józkiem M.,  który trzymał mnie tak bardzo mocno za rękę, że nie byłam w stanie wyrwać mu mojej ręki z jego ręki. Chciałam uciec przed ZOMO ale inaczej niż mój kolega, który w mig podjął decyzję, że lepiej nam  umrzeć, niż dostać się w ręce ZOMO. Stwierdził, że nie  mamy wyjścia, że musimy  wbiec  na jezdnię pod jadące samochody, że lepsza jest śmierć,  niż dostać się  w ręce ZOMO,  które nas tak pobije, tak potraktuje, że zostaniemy kalekami do końca życia. Wciągnął  mnie więc  wbrew mojej woli na jezdnię, nie wypuszczając mojej ręki ze swojej  ręki. Jeszcze przez chwilę probowalam sie wyrwać, bo nie chciałam umierać w ten sposób, ale Józek dość stanowczym głosem powiedział, bym się mu nie wyrywała, bo to jest gorzej dla nas, że już jesteśmy na jezdni, bym zamknęła oczy i  biegła z nim szybko do przodu. Jeszcze nie zdążyłam otworzyć oczu, gdy Józek z wielkim zdziwieniem ale i radością  powiedział: możesz teraz otworzyć oczy. Udało się. Żyjemy. Naprawdę żyjemy. 

Wcześniej zanim rozpoczęłam studia uczyłam się w LO, gdzie dyrektorem była pani D.L. - komunistka. Byłam w tym czasie zaangażowana  jako osoba biorąca bardzo aktywny udział we wspólnocie oazowej. Wspomniana p. Dyrektor upodobała   sobie moje nazwisko do prawie codziennego wywoływania  mnie do tablicy i odpytywania z ostatniej lekcji. Miałam dużo ocen podczas gdy inni nie mieli ani jednej. Po wielu latach spotkałam koleżankę z klasy, która powiedziała mi, że nie puściła swojego syna do LO, gdyż nie chciała, by wspomniana dyrektorka znęcała  się nad nim tak jak nade mną.

Wspomniana dyrektorka postawiła mi ocenę niedostateczną nawet za bardzo dobrze napisaną przeze mnie pracę. Powód: nie uwierzyła, że sama ją napisałam. 

Innym razem, kiedy  kazała nam napisać  w ciągu dwóch godzin lekcyjnych  wypracowanie pt: "W naszej klasie ożyły  portrety", nie napisałam ani jednego zdania, podczas gdy moja koleżanka napisała 13 stron. Obie żeśmy otrzymały oceny niedostateczne. Portrety, które wisiały w klasie, to portrety komunistów, a temat pracy wydał mi się tak głupi, że szkoda mi było słów.

Wspomnianej dyrektorce dałam zeszyt  z moimi  wierszami religijnymi. Kopii nie zostawiłam. Dałam, gdyż chciała je zobaczyć. Nie wróciły do mnie. Szkoda. Ale może ona dzięki nim się nawróciła. Wspomnę przy tym, że  okazałam jej  takze życzliwość: wysłałam życzenia z pieczęcią mojego tytułu magistra. O tym, jak bardzo się nimi cieszyła, dowiedziałam się od pewnej życzliwej mi nauczycielki, gdy podjęłam w tymze LO nauczanie jezyka niemieckiego.  Wspomniana dyrektorka była już na emeryturze. Nie wątpię, że sobie coś uświadomiła i stała się innym człowiekiem.